Rozdział 15

Tydzień minął  strasznie szybko. Nie wiem nawet jak to możliwe! Nawet się nie obejrzałyśmy, a chłopcy byli już u nas w domu i siedzieli na kanapie. No jak zwykle wcinali nasze żarcie. Razem z dziewczynami usiadłyśmy koło nich. Oczywiście Ashley siedziała przy Niall’u, który wpakowywał w siebie chipsy.

-Dasz mi trochę?- Zapytała Ashley z proszącą miną w stronę swojego chłopaka (Oficjalnie byli parą ale nie rozgłaszali tego).

Blondyn podał jej paczkę. Ona tylko zajrzała i oddała ją do dawnego „właściciela”. Była prawie pusta. Nie wiedzieć czemu wszyscy zaczęliśmy się śmiać. Niall zrobił się trochę naburmuszony ale, gdy Ashley pocałowała go w policzek znów zrobił się radosny. Oczywiście jak to jest ze mną poszłam się napić. No ale sama nie mogłam pójść, bo gdy byłam w kuchni już ktoś przybiegł za mną. Był to Harry

-Co tu robisz?- Zapytał uśmiechnięty chłopak.

-A co ja mogę robić z wodą i szklanką –Śmiesznie odpowiedziałam ale chyba to wystarczyło.  Wypiłam wszystko co sobie nalałam i ruszyłam w stronę salonu, gdzie wszyscy oglądali „Got to Dance”.

-Poczekaj- Usłyszałam za sobą wołającego Harry’ego

-O co chodzi?- Odwróciłam się

-Właściwie… To już nic… - Ze dziwieniem popatrzyłam. Wyszczerzyłam się tylko i wyszłam z kuchni. Zastanawiałam się o co chodziło, ale potem jakoś o tym zapomniałam.

***

Coś rano zaczęło pukać w moje okno. Nie chciało mi się jednak otwierać oczu. Myślałam, że zaraz przestanie. Niestety myliłam się. Pukanie zaczęło być co raz głośniejsze i częstsze. W końcu nie wytrzymałam. Wstałam z łóżka i podeszłam do okna. Otworzyłam je i ze zdziwieniem ujrzałam na podwórzu Zayn’a trzymającego w ręce kamyka

-Co ty robisz głąbie!? Chcesz nam okna powybijać?!- Krzyknęłam lekko podenerwowana.

-Przepraszam ale jakoś nie chciało mi się dzwonić do drzwi- Taa.. Bo to jest o wiele trudniejsze od rzucania kamykami w okno.

-Nie wygłupiaj się tylko chodź pod drzwi. Zaraz je otworzę.- Powiedziałam po czym zamknęłam okno, bo poczułam dotykające mnie zimno. Wyszłam z pokoju i pobiegłam na dół. Otworzyłam drzwi i ujrzałam czarnowłosego chłopaka

-Fajna piżama- Powiedział uśmiechnięty. Chwilę… Ja miałam na sobie piżamę i się nawet nie spostrzegłam. No super teraz stałam jak głupia w różowej piżamce. Uśmiechnęłam się lekko i wpuściłam Zayn’a do domu.

-Czego ty tutaj w ogóle szukasz?- Zapytałam z ciekawością

-Przyszedłem do was, bo mi się nudziło

-Że co? Z nudów mnie budzisz o 8?- Powiedziałam wkurzona ale po woli zaczęłam się uspokajać

-Nie gniewaj się- powiedział chłopak i uśmiechnął się do mnie. Ja odwzajemniłam uśmiech i zaczęłam się mu przyglądać. Zaczęliśmy patrzeć się w swoje oczy. To była magiczna chwila. Niestety ktoś nam przerwał wpatrywanie się w siebie. Tym kimś była Roonie. Ona to normalnie ma wyczucie czasu.

Oderwałam się od wzroku Zayn’a i przywitałam obudzoną Roonie. Brązowooki zrobił to samo ale nagle stwierdził, że nie będzie przeszkadzać i wyszedł. Zaczęłam mówić Roonie co właśnie przerwała. No niby nic nie zaszło ale mogło ^^

______________________________________________________________________

Moje opowiadanie chyba nie ma sensu. Ale to tylko moje spostrzeżenia. 

Zachęcam do czytania wszystkim blogów polecanych przeze mnie, bo one są na prawdę świetne. No i oczywiście jeśli nie macie co robić to po reklamujcie trochę mojego bloga :D